klein worden

Het is alweer voorbij en met heimwee kijk ik terug op de 20e editie van de OMD (Open Monumentendag). Maanden was ik in de ban van dit ganse gebeuren en nog voor ik het had kunnen denken, was het eigenlijk al gedaan. Ik kijk met heimwee terug op die vele uren die ik spendeerde tussen de boeken en vergeelde tijdschriften. Met dankbaarheid denk ik aan die vele gesprekken met mensen die hun kennis ter zake zonder enige tegenprestatie mijnentwege zomaar wegschonken. Ik ben blij dat ik mezelf opnieuw wat kon bijschaven; de puzzel in mijn hoofd is dankzij die nieuwe stukken opnieuw wat completer geworden, mijn rijkdom terug wat toegenomen.

Het art deco hoofdstuk in de stad was me eigenlijk compleet ontgaan. Niet de overduidelijke voorbeelden waar je alleen maar aan voorbij loopt als je helemaal geen idee hebt van datgene dat het daglicht zag tijdens die fameuze tentoonstelling in Parijs in 1925. Ik heb het eerder over die huizen waar enkel een paar kleine details terug te vinden zijn.

Ik denk dat ik het ondertussen wel helemaal begrepen heb. Het feit dat ik tijdens mijn recente wandelingen in de stad (en erbuiten) almaar meer nieuwe dingetjes ontdek wanneer ik mijn ogen de kost geef, versterkt die veronderstelling nog meer. Nieuwe kennis geeft me uiteindelijk een ruimer beeld van het geheel en maakt me op datzelfde ogenblik een stuk kleiner tegenover die steeds groeiende wereld. Het is een raar gevoel wanneer je meer en meer te weten komt en je ondertussen beseft dat je net een nieuw stuk onwetendheid hebt bijgecreëerd. Schitterend gewoon!
Het is fijn dat een aantal mensen vorige zondag besloot om mijn verhaal te aanhoren. Ze denken vast dat ze wat hebben bijgeleerd. Maar omdat ik hun wereld ruimer heb gemaakt, zijn ze, samen met mij, nog kleiner geworden. Naarmate je groeit, word je uiteindelijk kleiner.