Feest aan de vooravond van een heiligendag. Een vreemd gebeuren dat de laatste jaren ook in onze streken gedijt. Een raar fenomeen dat sommigen omschrijven als mythisch en mysterieus. Kleine mensen, zijnde kinderen, verkleed als heksen, zombies of andere verworpenen der aarde, laten de deurbel rinkelen op zoek naar snoep. Op die manier wordt je van alle kattenkwaad gevrijwaard.
De handelaars deden er 12 eeuwen langer over dan de katholieke kerk om dit oud Keltische feest naar hun hand te zetten en er munt uit te slaan. Voor de kerstening in de 8e eeuw kenden de Kelten een eigen jaartelling, beminden zij meer dan een god en was 25 december het feest van het licht en de wedergeboorte van de zon.
Het nieuwe jaar werd ingezet op 1 november, het moment waarop de winter definitief zijn intrede deed en men de zomerdagen achter zich liet. De nacht voor het nieuwe jaar, op 31 oktober, werd de grens tussen levenden en doden zo nauw dat de doden op aarde konden ronddwalen.
Wanneer het christendom haar stempel op het Keltische landschap drukt, doet zij aan wat men in de politiek zo mooi omschrijft als recuperatie. Men neme een heidens feest, men voege er een vleugje kruisjes aan toe, men menge er wat relikwieën doorheen en men kruide af met een theelepel bijbelgras. Men late het trekken tot de heiligenavond oplost en de heiligendag zichtbaar wordt.
Een recept dat meermaals zijn nut heeft bewezen, vermits toegepast op tal van andere heidense activiteiten als daar zijn carnaval of andere kerstmissen. Bovendien werd het gesmaakt door de bevolking, die trouwens geen andere keuze had, want er kwam niets anders op hun bord.
Eeuwen later wordt het oude receptenboek alsnog overboord gegooid. De gevierde kok wordt de deur gewezen. De nouvelle cuisine doet haar intrede. Oude soep wordt met een nieuwe potlepel geschonken en het smaakt als nooit tevoren. Waar de ingrediënten vandaan komen, is uiteindelijk van ondergeschikt belang. In onze ogen schittert de nieuwe bordschikking, ook al is het nog steeds in een grootkeuken dat de chef de garde zwaait.
De handelaars deden er 12 eeuwen langer over dan de katholieke kerk om dit oud Keltische feest naar hun hand te zetten en er munt uit te slaan. Voor de kerstening in de 8e eeuw kenden de Kelten een eigen jaartelling, beminden zij meer dan een god en was 25 december het feest van het licht en de wedergeboorte van de zon.
Het nieuwe jaar werd ingezet op 1 november, het moment waarop de winter definitief zijn intrede deed en men de zomerdagen achter zich liet. De nacht voor het nieuwe jaar, op 31 oktober, werd de grens tussen levenden en doden zo nauw dat de doden op aarde konden ronddwalen.
Wanneer het christendom haar stempel op het Keltische landschap drukt, doet zij aan wat men in de politiek zo mooi omschrijft als recuperatie. Men neme een heidens feest, men voege er een vleugje kruisjes aan toe, men menge er wat relikwieën doorheen en men kruide af met een theelepel bijbelgras. Men late het trekken tot de heiligenavond oplost en de heiligendag zichtbaar wordt.
Een recept dat meermaals zijn nut heeft bewezen, vermits toegepast op tal van andere heidense activiteiten als daar zijn carnaval of andere kerstmissen. Bovendien werd het gesmaakt door de bevolking, die trouwens geen andere keuze had, want er kwam niets anders op hun bord.
Eeuwen later wordt het oude receptenboek alsnog overboord gegooid. De gevierde kok wordt de deur gewezen. De nouvelle cuisine doet haar intrede. Oude soep wordt met een nieuwe potlepel geschonken en het smaakt als nooit tevoren. Waar de ingrediënten vandaan komen, is uiteindelijk van ondergeschikt belang. In onze ogen schittert de nieuwe bordschikking, ook al is het nog steeds in een grootkeuken dat de chef de garde zwaait.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten