uitgezonderd...

Ook hondjes hebben verplichtingen in onze samenleving. Wanneer ze een drolletje achterlaten zonder de opkuisploeg in te schakelen vliegen ze gezwind de bon op. Het moet gezegd dat het niet leuk wandelen is, wanneer je om de vijf voet de grond moet scannen naar geurende hoopjes. Als kleine landmijnen liggen ze op de loer, klaar om onder de voet gelopen te worden door de vijand: de man of vrouw in de straat, de nietsvermoedende voorbijganger, het geboren slachtoffer. In een moment van onoplettendheid durf je al eens je voet te zetten waar het niet hoort. En dan kan je de groeven van je favoriete wandelaars opnieuw uitdiepen; onaangenaam is een eufemisme.

De stad geeft blijk van initiatief…of dat laat ze alleszins uitschijnen. Er staan her en der vuilbakjes met zakjes. Er worden zware boetes uitgeschreven voor illegale dumping. Af en toe verschijnt er ook een verkeersbord in het stadsbeeld om deze wanpraktijken te verbieden. De canis zij gewaarschuwd…en zijn baasje ook ?!

Niet echt verwonderlijk laat het beleid te wensen over. Getuige zijn de dampende pakjes die regelmatig het straatbeeld ontsieren. Zoals zo vaak, zijn de regels er om ze net NIET na te leven.

Om de zaak wat rek te geven, worden de voorschriften versoepeld. Het sluikstorten van de achterklap wordt verboden, uitgezonderd voor het plaatselijke verkeer. De hond die officieel in deze straat is gedomicilieerd, kan naar hartenlust de wetgever een poepje laten ruiken. En wanneer zijn vrienden op bezoek komen, moeten zij het ook niet nalaten hun ding te doen. Op die manier verwatert de regelgeving stilaan, verwordt het beleid tot een hoopje drek…een bescheten situatie.