Een mens kan al es wat sneeuwvlokken verdragen in zijn leven. Hoewel ik een aanhanger ben van de neerdwarrelende witheden, was ik nooit echt voorstander om me op hun gladde hoofdjes voort te bewegen. En toch werd ik warm gemaakt om een aantal dagen door te brengen in het Zwitserse hooggebergte: een Mekka aan sneeuwtapijten als het ware.Ik had het ooit op mijn twaalfde aangedurfd skilatten onder mijn voeten te binden om wat sneller over die witte tegelvloer te glijden. En de gevolgen lieten niet op zich wachten; het duurde wel een week alvorens ik zonder opstaan (na het voorafgaandelijk vallen natuurlijk) een lichte hellend vlak kon afdalen. Het was me zeker niet de fijnste ervaring ooit. Omstandigheden van allerlei aard zorgden er bovendien voor dat ik tot voor enkele dagen geleden geen glijlatten onder mijn knikkende knieën zou aantrekken.
En net voor het oude achtjaar haar onderste ootje voor een krul inruilde, stond ik op de top van de wereld met roodvlammende kunststoffen planken onder mijn lichaam. Loodzware laarzen vormden het verbindingsstuk tussen beide hoofdrolspelers.
Met de laatste druppels wijsheid van dat jaar liet ik me begeleiden door een glij-artiest die me in zijn beste Zwitsersduits probeerde duidelijk te maken hoe ik best remde en bochten maakte. Na een paar keer vallen en vier uur zwoegen leek het me aardig te lukken; ik gleed naar beneden, de schrik in de handschoenen, zonder een keer de maagdelijk witte helling te kussen.
Een blauwe hemel en stralende zon begeleidden me telkens weer van top naar dal. Als je niet op je bek gaat kan skiën best nog een zalige ervaring zijn ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten