mathematicus op rust...

Ik ben de eeuwige onbekende, ik heet X kom uit Y en ben Z. Ik ben bijna nooit positief en vermits ik zelden een min teken zie, zou je me wel eens voor een nul kunnen aanzien. Vermenigvuldigen gaat zeker niet, want daarvoor moet je met meer dan een zijn. En delen is al helemaal mijn ding niet. De teller op nul Z’en kan ik misschien nog doen, maar de noemer zou dit hoegenaamd niet appreciëren; hij wordt er zinloos, nutteloos, reddeloos van. En nul op nul lijkt dan misschien spectaculair, ieder mathematicus, de naam waardig, zal je vertellen dat deze situatie een uitzichtloze dood tegemoet gaat. Een vergelijking op het scherp van de snee, waarbij de nodeloze onbekende zijn opwachting maakt, is een maat voor niets. Het lijkt me dan ook vanzelfsprekend dat de uitkomst van dit vergelijk zich vlotter aan het daglicht zal tonen wanneer ik er mezelf uit schrap!