Traditie

Een grijze zondag voor de middag en zonnestralen die een poging doen om het luchtdeken open te scheuren. Met weinig succes voorlopig. De stad loopt vol enthousiaste kijkers en deelnemers. Terwijl de ene kijkt, neemt de andere deel. En hoewel de ene groep al groter blijkt dan de andere, zijn ze onlosmakelijk met mekaar verbonden. Zonder de ene zou de andere niet bestaan…of in ieder geval geen reden hebben van bestaan. Of toch?

Langs het voetpad troepen honderden mensen samen. De spanning staat in hun fronzen te lezen en allemaal kijken ze dezelfde richting uit. Van daar moet het blijkbaar komen. Datgene wat de spanning in hun lichaam levend houdt.

Vanuit mijn raamrijke verdieping houd ik ze allemaal in het oog. Ik weet wat er staat te gebeuren en op het ogenblik dat ik me deze gedachte eigen maak, hoor ik in de verte tromgeroffel en trompetgeschater.

De massa zet zich in beweging. Maar nu is het de andere groep die we te zien krijgen. Het zijn geen kijkers, maar deelnemers. Kleurrijke figuren dalen langzaam de berg af. Ze zijn groot, torenhoog en immens in lengte…reuzengrote reuzen gedragen door piepkleine mensjes op zoek naar evenwicht en kracht. En in hun zog een massa deelnemers, kleiner dan de groep kijkers weliswaar, maar enthousiast en in de kleuren van de vereniging waar ze voor staan.

En aan het eind van dit defilé vier mannen in antieke priestergewaden met op hun schouder een draagberrie. In zijn schoot een zilveren reliekschrijn en bovenop het hoofd van de gevilde Bartholomeus. Rond hem draait dit ganse circus. Mensen lopen voor hem uit, mensen kijken naar hem, hij beschermt hen, zij die deze stad bewonen en beleven.

Maar wie is deze man, deze heiligverklaarde die schuilgaat onder al dat zilverwerk en wat ligt nu precies verborgen onder al dat edelmetaal? Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je de kijkers de vraag zou stellen, het overgrote deel het antwoord zou schuldig blijven. En ik wil me al helemaal niet uitspreken over de uitkomst die de deelnemers me zouden voorschotelen.

Weten deelnemers en kijkers eigenlijk nog waar dit alles om draait en vooral waarom men zich de moeite getroost om dit ten berde te brengen? Deelnemers lopen in de rij, kijkers staan in de rij, en allen maken ze deel uit van een groot spektakel waarvan de betekenis hen ontglipt. Traditie, hier en elders, wordt hoog in het vaandel gedragen en vurig verdedigd. Het hart van de medestanders loopt over met enthousiasme, maar in onwetendheid schuilt gevaar.